Zojuist kregen we een lezing van een Ukraïense professor journalistiek, Nataliia Voitovych, en tevens ook psycholoog. Ze vertelde over haar 1e jaars studenten. De studenten kregen vlak na de invasie de opdracht om een essay te schrijven, omdat de docenten zagen dat de emoties hoog opliepen bij de studenten. Ze werkten de opdracht uit en in totaal schreven 57 studenten een essay. Allemaal rond de 17 á 18 jaar oud.
Professor Nataliia Voitovych sprak Ukraïens en Vladislav Zinichenko, docent op de Adam Mickiewicz-Universiteit, was haar tolk. Ondanks dat ik de taal niet kan verstaan, hoorde ik haar aan en begreep ik door de herkenning van enkele woorden, maar vooral door haar lichaamstaal, wat ze vertelde. Het raakte mij zo ontzettend diep. Ze las korte passages uit in totaal drie essays voor. Het was bijna in dagboek vorm geschreven en het bracht zo goed naar voren hoe de levens van deze jonge studenten drastisch zijn veranderd. In deze essays beschreven de studenten tot in detail hoe alles vlakvoor, tijdens en na de invasie verliep.
Toen de studenten de essays voordroegen aan de docenten op de universiteit, liepen de emoties hoog op en een enkeling moest huilen; vertelde professor Nataliia Voitovych. De docenten voelde als geen ander aan hoe zwaar dit was en is voor hen. De studenten snappen hoe belangrijk het is dat hun verhaal verteld wordt. Gezien de propaganda van Rusland willen zij ontzettend graag dat het juiste verhaal wordt verteld aan Europa en de rest van de wereld, daarom zijn zij bereid dit te delen.
Terwijl professor Nataliia Voitovych de essays voorleest, springen de tranen in mijn ogen. Het is verschrikkelijk om je te bedenken dat de levens van deze jonge mensen in één klap drastisch veranderd. Ik kan mij niet voorstellen hoe ontzettend moeilijk dit moet zijn. De emoties lopen bij zowel de professor als bij de tolk hoog op.
Ik merk bij het typen van dit blog, dat ik het ontzettend moeilijk vind de juiste woorden te vinden. Door berichtgeving in de Europese media was ik enigszins op de hoogte van de situatie daar, maar door de verhalen aan te horen van de mensen zelf komt het allemaal dichterbij. Ik wil iets doen, maar ik voel mij zo ontzettend machteloos.
We zitten samen met alle andere Blended Intensive Programme (BIP) studenten in de zaal. Studenten vanuit Polen, Spanje, België en Nederland. Ik kijk achter mij en zie sommige studenten onderuitgezakt zitten. Er zitten een aantal studenten op hun telefoon en een enkeling valt duidelijk bijna in slaap. Het maakt mij zó boos, ik vind het zo respectloos. Het lijkt hen niets te doen. Ik vraag mij echt af waarom zij hier zitten. Een plezierig reisje? Op stap gaan? Een mooi verhaal scoren? We hebben het hier over echte mensen die leven in één grote nachtmerrie. De komende week zullen wij samen met hen samen moeten werken om uiteindelijk producties neer te zetten, maar ik sta bijna op het punt om de producties in mijn eentje te maken.
Na de presentatie krijgen we de kans om vragen te stellen, maar ik krijg het niet voor elkaar om mezelf bij één te rapen en de vragen op dat moment aan de professor te stellen. Toch steek ik mijn hand op, niet om een vraag te stellen, maar om haar te bedanken voor haar werk en het delen van deze verhalen. Het geven van een stem aan deze studenten.
Ik kan dan wellicht niet direct iets voor hen betekenen, maar ik kan als student journalistiek deze week wel mijn uiterste best doen om te luisteren en de juiste verhalen naar buiten brengen. Het geven van een stem, om zo bewustwording te creëren voor de ernst van deze verschrikkelijke nachtmerrie.
Samenwerken
Na de presentatie loop ik naar buiten om even af te koelen en na te denken. Terwijl ik buiten sta, hoor ik de andere studenten naar buiten lopen. Ze lachen en bespreken de uitgaansplannen voor die avond. Ik breek en loop woest weg. Is dit hun copingstijl of zijn ze zich echt niet bewust van de ernst van deze oorlog? ‘No way dat ik op deze manier met hen ga samenwerken’, denk ik.
De rest van ons Nederlandse groepje, inclusief onze docent Lindy, komt naar buiten. Ik uit mijn frustratie en door het te bespreken word ik weer wat rustiger. Het BIP is ervoor bedoeld om te leren samenwerken met verschillende nationaliteiten, maar ik vind het zó moeilijk om dit te doen met mensen die zich op deze manier profileren. Mai-Lin geeft mij de tip om het bespreekbaar te maken in mijn groepje, om op deze manier ervoor te zorgen dat we allemaal op één lijn zitten. Een goed plan lijkt me. In het werkveld zal dit hoogstwaarschijnlijk ook voorkomen, dus ik zal door de zure appel heen bijten.